Yo o‘lmoq, yo qolmoq maxsus xonada,

Bir inson taqdiri hayot talashar.

Burnida, og‘zida, najot – moslama,

Oyoq va qo‘llarda darmon ignalar.

Yer bilan osmon ham tortishar tinmay,

O‘rtada bemorning ruhidir sarson.

Cheksiz bo‘shliq sari turar, ucholmas,

Og‘riq, azoblardan charchagan inson.

Og‘riqlar ummoni batamom yengdi,

Manzilga keldim, deb to‘xtadi yurak.

Shifokor bemorga, xitobat qildi:

“– Akajon, to‘xta, sen yashashing kerak!”

Bu xitob yashinday ko‘zlarni ochdi,

Na iloj, yurak ham ura boshladi.

Isyonkor ruhi ham orqaga qaytdi,

So‘nayotgan ko‘zga qayta nur keldi.

Bu ko‘zlar shifokor yuz-ko‘zin ko‘rmay,

Oppoq libosiga mahliyo bo‘ldi.

“Akajon”, degan so‘z, totli asalday,

Tana og‘riqlarin qaygadir oldi.

Bemorning hayoti qayta yaraldi,

Oq libos kiyganlar unga parvona.

Tez kunda sog‘ayib uyiga qaytdi.

Qaytadan tanishdi bu olam ila.

Nur ila ishonchdir, ma’sum ko‘zlarga,

Shifokor ahlining oppoq libosi.

Bejizga emas bu, ular aslida,

Allohning yerdagi farishtalari.

Odil Shomurodov
manba:amunews.uz